Rzymskokatolicka Parafia Świętego Jana Chrzciciela w Ornecie

Pismo Św. mówi o nim więcej niż o którymkolwiek innym świętym. Był zapowiadany przez proroków jako ten, który przygotuje drogę Panu i do dzisiaj czcimy go przede wszystkim właśnie w tej roli.

Kim był?

Inaczej Jan Baptysta, pustelnik i prorok żydowski. Przez wielu swoich słuchaczy uznawany był za Mesjasza. O jego działalności misyjnej i kaznodziejskiej wspominają Ewangelie i żydowski historyk Józef Flawiusz. Przez chrześcijan jest uznawany za ostatniego biblijnego proroka przed nadejściem Chrystusa. Mandejczycy uznają go za największego z proroków. Muzułmanie uznają go za jednego z proroków, poprzednika Jezusa i Mahometa.

Opowieściom o narodzeniu Jana Chrzciciela i Jezusa towarzyszą dwa symetryczne hymny uwielbienia dla Boga: Benedictus i Magnificat. Oba zapowiadają niezwykłą rolę i godność obydwojga krewnych Jezusa w historii zbawienia. Syn Zachariasza będzie nazwany prorokiem Najwyższego, poprzedzającym Pana i przygotowującym dla Niego drogę (Łk 1,76).

Narodziny:

Według Nowego Testamentu Jan Chrzciciel urodził się pół roku przed Jezusem z Nazaretu w wiosce Ain Karim (7 km na zachód od Jerozolimy). Był synem żydowskiego kapłana Zachariasza i Elżbiety (była krewną Maryi z Nazaretu). Jego narodzenie zwiastował ojcu anioł Gabriel, ukazując mu się podczas składania ofiary kadzielnej. Zapowiedział też Zachariaszowi, że dziecko ma otrzymać imię Jan.

Już w łonie Elżbiety spotkał się pierwszy raz z Jezusem, kiedy to Maryja odwiedziła ją. Wtedy Elżbieta została napełniona Duchem Świętym, co tradycja tłumaczy, że Jan również został napełniony łaską uświęcającą (uwolniony od grzechu pierworodnego. Dlatego Kościół obchodzi uroczystość ku czci świętego nie tylko w dniu śmierci (29 sierpnia), jak to jest przyjęte, ale także w dniu jego narodzin (24 czerwca).

Życiorys:

W dość młodym wieku Jan, zapewne po śmierci rodziców, zrezygnował z możliwości zostania kapłanem i rozpoczął życie pustelnika na Pustyni Judzkiej, gdzie prawdopodobnie zetknął się z esseńczykami. Na pustyni został powołany na proroka, a jego głównym zadaniem stało się wzywanie ludzi do nawrócenia oraz przygotowanie drogi do publicznej służby Mesjasza. Głosił potrzebę nawrócenia wewnętrznego i odnowy duchowej ludzi. Symbolem tego przygotowania był symboliczny chrzest udzielany przez proroka słuchaczom jego nauk w rzece Jordanie.

         Kiedy miał około 30 lat, wystąpił publicznie i zaczął nauczać. Był mężem surowym, ascetycznym, a głosił nawrócenie i powrót do życia zgodnego z nakazami religii; zapowiadał bliskie przyjście Królestwa Niebieskiego. Jak mówią Ewangelie: "...Jan nosił odzienie z sierści wielbłąda i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny" (Mt 3, 4). Jan również, tak jak i Jezus, miał grono swoich uczniów, z których niektórzy po jego śmierci przystąpili do Jezusa. Garnęły się do niego cała Jerozolima, Judea i okolice nad Jordanem. Jan na znak pokuty i nawrócenia udzielał ludziom chrztu w Jordanie. Kiedy pytano go, czy przypadkiem nie on jest zapowiadanym Mesjaszem, odpowiadał, że nie, Mesjasz, któremu nie jest godzien nosić sandałów, już nadchodzi. Mówił, że on chrzci jedynie wodą, ale po nim przyjdzie Ten, który chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. I pewnego dnia stanął Mesjasz przed Janem i poprosił go o chrzest.

Jego ostatnie dni…

Niedługo po spotkaniu i ochrzczeniu Jezusa Jan naraził się królowi Herodowi Antypasowi, któremu publicznie i w oczy zarzucał niemoralne życie z żoną brata. Jeszcze większego wroga miał w Herodiadzie (wspominanej żonie), która myślała, jak go zgładzić. Herod uwięził Jana w twierdzy Macheront, nie odważył się go jednak wydać na śmierć, bał się bowiem ludu, który uważał Jana za proroka. Herodiada jednak postawiła na swoim. Na urodzinach Heroda kazała zatańczyć swojej córce Salome, która tak się spodobała Herodowi, że przysiągł dać jej wszystko, o co poprosi. Salome, namówiona przez matkę, poprosiła o głowę Jana Chrzciciela. Herod, związany przysięgą, tym razem uległ i w ten sposób św. Jan Chrzciciel został męczennikiem.Kiedy Pan Jezus dowiedział się o śmierci Jana, powiedział o nim: "(...) On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. (...)" (Mt 11, 10?11).

Dokładna data śmierci Jana Chrzciciela nie jest znana. Badacze datują moment śmierci proroka na koniec lat dwudziestych I wieku n.e. albo okres między 34 a 36 rokiem.

Kim dziś jest?

Jan Chrzciciel jest patronem wielu państw i miast m.in: Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Węgier, Awinionu, Bonn, Florencji, Kolonii, Neapolu, Wiednia, Wrocławia. Patronuje kowalom, krawcom, kuśnierzom, matkom niezamężnym, skazanym na karę śmierci, abstynentom.

Według tradycji chrześcijańskiej i muzułmańskiej grób Jana Chrzciciela znajduje się w Wielkim Meczecie Umajjadów w Damaszku. Według wiernych prawosławnych relikwie prawej ręki świętego mają znajdować się w czarnogórskim monasterze w Cetiniu. Relikwie palców Jana Chrzciciela są przechowywane w Sienie i Stambule.

Wspomnienie Jana Chrzciciela w katolickim kalendarzu liturgicznym przypada:

24 czerwca – Narodzenie (Uroczystość),

29 sierpnia – Męczeństwo (Wspomnienie)

.Podsumowanie:

Widać, ze Jan był i jest wzorem do naśladowania, ze względu na to, ze bardzo chwalił Boga i wielbil Jezusa. Swe życie bez reszty oddaje na chwałę i służbę temu, który jest jedyny i najważnieszy. Całym sobą wskazuje na przychodzącego Chrystusa, dając o Nim świadectwo jako o Baranku Bożym, którego krew przelana w misterium paschy ma moc uchronić nas od zagłady.

Jan Chrzciciel jest niezwykłym mężczyzną. Nie ma w nim ani śladu dumy, jest za to dojrzałe pragnienie: „On musi wzrastać, ja zaś stawać się mniejszym” (J 3, 30). Relacja między nim a Jezusem jest szczególnego rodzaju. Mężczyzna wiary może mieć pewną trudność w odnalezieniu się w tej symbolice. W tym świecie wyobrażeń Jan Chrzciciel znajduje własną, oryginalną drogę, określając siebie w niezwykły i zaskakujący zarazem sposób. Mianowicie mówi o sobie jako o „przyjacielu oblubieńca”, tym, który wsłuchuje się w głos pana młodego i doznaje pełnej radości na jego dźwięk (J 3,29). Ostatni z proroków ukazuje nam wzór przyjaźni i miłości.

Bogurodzicy i św. Janowi Chrzcicielowi odpowiada szczególna bliskość do Chrystusa i moc orędownictwa. Bliskość ta wynika przede wszystkim z roli, jaką Chrzciciel odegrał w Objawieniu Pańskim i zstąpieniu Ducha Świętego na chrzczonego Jezusa.

Poprzednik mesjasza jest człowiekiem wiary dojrzałej. Odrzucił wszelkie podpórki religijnego życia w postaci sformalizowanego kultu, świątyni, nabożeństw. Wybrał życie pustynne, oddawał się Bogu w duchu i w prawdzie. Przez długi czas przebywał w ciszy. Trudny musiał być dla Jana czas osadzenia w celi więziennej, gdy w samotności oczekiwał na nieuchronny koniec.

źródła:

http://www.magazyn.ekumenizm.pl/content/article/20040622133718503.htm

http://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Chrzciciel

http://www.cielmice.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=8&Itemid=7

http://images.google.pl/

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-29.php3